Diep in de nacht..
Zit ze daar zonder een lach..
Zit ze te huilen ze heeft geen moed..
Want ze weet niet meer wat ze doet..
Wachtend tot de dood haar komt halen..
Dit keer wil ze niet falen..
Ze hoopt dat ze niet meer lang hoeft te wachten..
Tot iemand de pijn komt verzachten..
Want dit leven, wil ze niet langer leven..
Ze zou dit leven nooit aan iemand anders geven..
Niemand verdient dit..
Niemand die zo diep zit..
Zoveel mensen die haar haten..
En haar vaak vergaten..
Ze hoeft niet meer te leven..
Ze hoeft niet meer voor elke dag te beven..
Elke nacht te denken wat haar te wachten staat..
Als ze de volgende morgen opstaat..
Ze wil gewoon zo ver mogelijk hier vandaan..
En daarna nooit meer teruggaan..
Zoveel pijn en zoveel verdriet..
Maar niemand die het echt ziet..
Ze wil het niet meer..
Dit gebeurd elke keer weer..
Ze is al duizend keer weggelopen..
Maar nu is het afgelopen..
Nu houdt niemand haar meer tegen..
Er zijn ook zoveel wegen..
Zo ongelukkig maar niemand die het ziet..
Maar dat wil ze ook liever niet..
Ze wil weg hier..
Het is nu al kwart voor vier..
Haar ouders komen zo thuis..
Maar zij wil niet samen met hun in dit huis..
Ze wil dit leven vergeten..
Ze wil van dit leven niets meer weten..
Haar arm doet opeens zo’n zeer..
Langzaam valt ze neer..
Ze had haar polsen doorgesneden..
Maar ze had wel een goede reden..
Ze wist dat dit ooit ging gebeuren..
En haar ouders zouden er toch niet om treuren..
Ze kon het allemaal niet meer aan..
Dus ze is gewoon weggegaan..
Nu is ze gelukkiger dan ze ooit zou zijn geweest..
Want gelukkig zijn dat miste ze het meest..
Nu is ze gelukkig zonder problemen..
Die haar langzaam overnemen..
Niemand die haar kwaad doet..
Of haar zegt hoe het moet..
Ze voel zich sterker dan ooit..
Echt zo sterk was ze nooit..