Waar gaat met mij heen

Ik kan er niet meer tegen,
Al die geschreeuw in mij leven.
Waarom kan ik niet gewoon leven.
Vrij zijn als een vlinder
die zweeft door de lucht.
Een hond die rustig ligt.
Waarom moet nu alles over mij
komen en niet over een ander.
Je noemt mij een gek
een mongool
maar in het werkelijkheid ben jij dat.
Ik moet alles verdragen alles opvangen
en mag niks terug zeggen.

Mijn hoofd staat op de punt
om te ploffen.
Al die waanideeën
die nu in mij hoofd zitten.
Een klein stemmetje
die achter in mijn hoofd zit
roept steeds: Pak een mes,
ja pak een mes
en snij je strot der af.
Ik heb al paar keer geprobeerd.
Mijn wachter
houdt mijn tegen steeds.
Hij zegt dat ik dit moet verdragen
dat ik sterk van word.
Hij zegt dat het binnen kort
tijd word om mij paranormale gave
vrij geeft.
Maar ik kan er niet meer tegen.
Wat ik ook doe wat ik ook zeg het is nooit goed.
Hoe moet ik nu andere mensen helpen
als ik al niet bij mij eigen kan helpen.

De vuur die in mij hart
zit is bijna uit.
Maar het lijkt niet
dat die uit wilt gaan.
Ik zit hier nu te wachten
wat op mij toekomst komt.
Met mij wachter achter mij
en mij overleden papegaai
op mij schouder
zie ik de aarde niet meer.
Ik hoop dat dit alles snel weg
is zodat ik kan leven
als een pas geboren kind.