Lyrisch verdriet
Je hebt nooit gehuild in mijn schoot
want ik sloot jouw ogen voor verdriet.
Ik weet ‘t, ik heb je hart gesloopt
en je ziel meedogenloos bespeeld
als een lied met valse noten.
Ook mijn tranen vielen nimmer in jouw schoot
want ik beschreef ze in mijn boek,
het boek waarin jij niet thuis bleek te horen.
En het spijt me als ik zing en klink
als een kind dat geen verdriet kent.
Want ik voel de pijn en tranen branden.
Jouw verdriet is doodse stilte,
het mijne maakt muziek.
want ik sloot jouw ogen voor verdriet.
Ik weet ‘t, ik heb je hart gesloopt
en je ziel meedogenloos bespeeld
als een lied met valse noten.
Ook mijn tranen vielen nimmer in jouw schoot
want ik beschreef ze in mijn boek,
het boek waarin jij niet thuis bleek te horen.
En het spijt me als ik zing en klink
als een kind dat geen verdriet kent.
Want ik voel de pijn en tranen branden.
Jouw verdriet is doodse stilte,
het mijne maakt muziek.
Reacties op dit gedicht
| mobar: | Zaterdag, september 22, 2007 22:33 |
| Ik ervaar jouw schrijfstijl als erg rakend, troostende droefheid, groetjes Mobar. |
|
| Hans Winter: | Zondag, augustus 26, 2007 20:16 |
| kan al wat mis ging je aan doen voelen hoe het zou moeten zijn, dan wordt het een visioen om naar toe neigen. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: MarieJulie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||