Wanhoop
Wanhoop
Zwartgroene wolken razen door de lucht
Een evenbeeld van mijn geest op aarde
De wereld huilt maar mijn geest is onverschillig.
Eenzaamheid in pure vorm zoemt door de ether
als een zwarte wolk, als een spook, als gif
die langzaam doordringt in mijn bewustzijn.
Alle zicht op blijheid en plezier verloren in het niets
ik strek mijn hand uit naar wat was maar niet is
de leegte lacht me uit, en de wereld huilt
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Yakkiba |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 27 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||