Ver van mijn bed show?
Stinkend rijk versus bittere, brandend van honger armoede als een hemelsbrede kloof vol gouden kolkende liefdeloze lava, is verbijsterend
Geld zonder zorgen in Europa valt niet te rijmen met wanhoop zonder toekomst in Afrika
De televisiebeelden van hongerend Sudan zijn op mijn netvlies gebrand, door tranend geteisterd
Wandelend door de supermarkt zie ik ontelbaar veel eten, voor de uitgemergelde Soedanees mergpijpjes zonder oogverblindende weerga
Mijn volle boodschappenkaar brengt mijn schuldgevoel in de war, want een dagelijks gevulde buik is als een hypocriete nar
Toch is de nar niet zo star, want echte clowns maken met hun stralende lach ieder blij, zelfs mensen zonder spatje krentenbrij
Met deze simpele humor hou ik de moed zo zoet, anders raakt mijn geweten over de aardbeving onder de Kreeftskeerkring mij in de war
Zo sluit ik vaak stiekem mijn ogen voor het wereldleed, anders brengt mijn kapitalistische fatalistische huichelarij mij tot razernij
Reacties op dit gedicht
| hein schoormans: | Woensdag, augustus 29, 2007 13:21 |
| Die beelden komen niet voor niets op mij af. Wacht! Ik zal er een gedicht over maken. Dat gedicht zal ik dan op gedichten-freaks zetten waar er al een heel stel van mij staan. En dat is het. Verder gebeurt er niets. | |
| hein schoormans: | Woensdag, augustus 29, 2007 13:18 |
| Nar-star. Het is vrij naief, maar daardoor ook ontwapenend. Toch vraag ik mij af, wat Jos met dit ''gedicht'' geprobeerd heeft. Ik ken Jos niet, maar ik zie het ongeveer zo voor me: Jos zit thuis op de bank een - naar alle waarschijnlijkheid- vegetarische maaltijd te eten en onderwijl naar de televisie te kijken. Beelden van Sudan komen langs. Vreselijke beelden. Jos schrikt dan ook en verslikt zich spontaan in een stuk tofu. Hij denkt: wat moet ik hiermee? |
|
| Windwhisper: | Maandag, augustus 27, 2007 18:08 |
| ik sluit me bij Fairouz aan enne wat we ook voor geld zouden sturen het eindigt toch in de zakken van nog hypocritikere regeringlijders daar ja met een lange ij al denken ze met een ei en die hebben al spekbuiken hoor al is en blijft het triest. Liefs Cobie |
|
| Fairouz: | Maandag, augustus 27, 2007 17:11 |
| Je kunt niet al het leed van de wereld op je schouders nemen Fairouz | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jos Santen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 27 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||