Voorgoed verdwenen
In stilte, in eenzaamheid, nog steeds alleen
met mijn tranen, bitter huilend door de pijn,
door dit leven, door het donker dat de zonne-
schijn verduistert. Stilte, alleen maar ik die
nog is. Jij verdwenen in de nacht, weggevlucht
van alles dat ik dacht dat wij hadden, maar
wat niet bleek te zijn. Je komt niet meer terug...
met mijn tranen, bitter huilend door de pijn,
door dit leven, door het donker dat de zonne-
schijn verduistert. Stilte, alleen maar ik die
nog is. Jij verdwenen in de nacht, weggevlucht
van alles dat ik dacht dat wij hadden, maar
wat niet bleek te zijn. Je komt niet meer terug...
Reacties op dit gedicht
| no-more-less: | Maandag, augustus 27, 2007 23:08 |
| durf het leven weer op te pakken sweets, no-more-less |
|
| Flowergiirl.: | Maandag, augustus 27, 2007 22:57 |
| Sterkte! Liefs:).. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Lucine* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||