eens was je mijn vriendin
konden we alles delen
ik had het gevoel dat ik je kon vertrouwen
dat het altijd zo zou zijn
maar die avonden van vorige zomer komen nooit meer terug
die avonden bij de brug
die avonden waarbij ik dacht dat je alles begreep

maar nu luister je niet meer
je geeft niet meer om me
nu gebruik je me gewoon
ooit was onze vriendschap geven en nemen
dat was wat ik dacht
nu blijkt dat je alleen maar neemt
maar eens neem je teveel
eens kan ik het niet meer hebben
en dat eens komt steeds dichterbij

je bent zo geweldig en ik wil je niet kwijt
maar je bent zo veranderd
dat ik je zelfs niet meer herken
zelf ontken je alles
je wordt boos om elk kritiek dat ik geef
maar ik probeer je te helpen
je in te laten zien dat het zo niet meer kan

je kan zolang ontkennen als je wilt
maar ik weet het
en jij weet het zelf ook
je bent totaal veranderd
en in mijn ogen niet positief
je bent van heel onzeker naar arrogant gegaan
je bent een slet geworden
en dat is moeilijk voor mij om te zeggen

het ergste vind ik dat je mij en anderen gebruikt
alles moet om jou draaien
en we moeten allemaal voor je klaar staan
en alles voor je doen
maar zelf laat je ons steeds vaker zitten
uiteindelijk word je heel egoïstisch
en uiteindelijk kan ook ik er niet meer tegen

ik moet je dan laten vallen
maar eigenlijk doe je nu al hetzelfde met mij
ik heb andere vrienden
van wie ik wel respect krijg
en bij wie ik wel gewaardeerd word
ik ben nu alleen zo verdrietig
omdat ik mijn beste vriendinnetje kwijtraak
maar eigenlijk was ik je al heel lang kwijt

nu is niets hetzelfde
alles is anders
dat eens was ooit
maar komt nooit meer terug...