Wachten tot het toch gebeurt
het geluid van telefoons
zachtjes, ver weg stervend
verstopt onder je kussen
keuzes maken, elke keer opnieuw
wel opnemen, of toch maar niet
wel met d`r praten, of gewoon laten
`t liefst zou je weg rennen,
jezelf heel ver weg stoppen
en je weet het niet meer
Zal ze straks aan de deur kloppen
voor je neus staan met zo`n blik in d`r ogen
om je van alles te verwijten, zo gemeen
want je wou haar niet kwijt
dit was haar eigen besluit, niet van jou
het is te horen in jou woordkeuze
en de zachte klanken van je stem
weer opgenomen, maar is het bellen dan nu over
toch geantwoord en haar d`r zin toegegeven
of niet? Misschien, we zullen zien
zoveel vragen, en geen antwoord wat je op tijd ziet
het is niet jou schuld, noch de mijne
noch valt het door jou op te lossen
en dat spijt me, wou dat ik iets kon doen
maar wat ik doe voelt als onzin
het gevoel dat je stem me geeft
als je met haar spreekt
is zoveel meer dan,
dan alleen geluid