Mijn oma met Alzheimer
Je vergat wel eens wat
Je portemonne
Je tas
Je sleutels
Maar wij dachten:
Ach, het is de ouderdom
Toen werd het erger,
Je vergat onze namen
En reed veel te hard.
Ook verdwaalde je
In je eigen straat.
Nu zit je in je stoel
Je kan niet meer praten
Je ogen staren in de verte,
Zonder dat je iets herkent
Je begrafenis was zwart
Maar beter
Voor iedereen
Die veel om je gaf.
Je portemonne
Je tas
Je sleutels
Maar wij dachten:
Ach, het is de ouderdom
Toen werd het erger,
Je vergat onze namen
En reed veel te hard.
Ook verdwaalde je
In je eigen straat.
Nu zit je in je stoel
Je kan niet meer praten
Je ogen staren in de verte,
Zonder dat je iets herkent
Je begrafenis was zwart
Maar beter
Voor iedereen
Die veel om je gaf.
Reacties op dit gedicht
| lexx: | Maandag, september 03, 2007 13:17 |
| Je zou mijn grootmoeder moeten zien. Ze is ook dement, gisteren heeft ze nog een fiets gestolen voor het tehuis waar ze zit. Voortvluchtig typje, ik hou van haar :) | |
