Het bloed dat door mijn aderen vloeit,
Pure haat, verdriet en angst.
Het bloed dat door mijn aderen vloeit,
moet eruit,voordat ik instort.

Weer een snee, o zo diep,
Ziet niemand dat ik om hulp riep?
Riep, want alles zit nu verborgen in mij,
de pijn, angsten, haat, het komt nooit meer vrij.

Even voel ik me opgelucht,
als er een stroompje haat mijn aderen uitgaat.
Even voel ik me fijn,
want dit is geen echte pijn.

Weer een snee, weer een zonde.
Hoe kan ik leven met al die wonden?
Het schuldgevoel wordt groter, word meer.
Als ik me snij, opnieuw, keer op keer.

Ik kan niet stoppen en schreeuwen om hulp.
Ik blijf veilig zitten in mijn schulp
Alles verborgen, zo diep in mij.
Nee, mijn gevoelens komen nooit meer vrij.