Een landschap waar geen liefde groe
Een loden zon
doet grijze stenen eventjes blozen
De dorre bodem
nooit door een mens
betreden
De zucht
van een eeuwenoude boom
Nooit aangeraakt
Onvermoeibaar en in eeuwigheid
wachten ze
op regen!
doet grijze stenen eventjes blozen
De dorre bodem
nooit door een mens
betreden
De zucht
van een eeuwenoude boom
Nooit aangeraakt
Onvermoeibaar en in eeuwigheid
wachten ze
op regen!
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Donderdag, februari 21, 2002 23:17 |
| 'Eventjes blozen' is nog te licht en lieflijk in dit minerale, kleurloze en verharde landschap. 'doet grijze stenen stralen' of 'verhit de grijze stenen' - dat liever. Onvermoeibaar en in eeuwigheid past niet helemaal, omdat in eeuwigheid ook een toekomst omvat. Liever dit: Onvermoeibaar al een eeuwigheid En verder... beklemmend en keihard beeld van een verdorde wereld, hopelijk niet jouw hart. Heel goed getroffen. |
|
| Ton Rijkers: | Donderdag, februari 21, 2002 20:17 |
| Hallo Nathalie, Een beetje somber toekomst- beeld.Hopelijk ziet het er beter voor ons uit dan dat jij hier schertst. Wel een mooi gedicht! Groetjes, Ton Rijkers |
|
Over dit gedicht
| Auteur: aaricia | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||