Diepzinnige woorden vallen doorzichtige
regendruppels op me
een felle stortbui schiet door mijn verdronken hoofd
eindeloze gedachten neem ik in me op
eindeloze gedachten waar ik over wakker lig

Denken zoals weinigen
oppervlakkigheid gooi ik overboord

Antwoorden wekken vragen
zoekend naar mijn lot
denken over mezelf
denken over het bestaan

Constant vragend raak ik gefrustreerd
gefrustreerd totdat ik vol zit
vol met ontelbare puzzels
puzzelstukjes die altijd zullen ontbreken

Mijn manier van denken is een utopie
de puzzelstukjes vormen mijn ziel
de onvolledigheid wekt in mijn hart een honger op

Een zoektocht naar diegene
die mijn honger stilt
de kruid die mijn tong smaakgeeft
diegene die de passie in mijn vulkaan doet uitbarsten
de warmte die mijn bevroren gezicht verheldert

Die ene zonnestraal die mijn duistere schaduw
doet verdwijnen
de zeldzame vonk die mijn gedoofde vuur doet branden

Ik sluit mijn ademende ogen en ik luister
ik laat de doorzichtige druppels op me neerstorten
ik kies het moment en ik adem
ik adem omdat ik wil uitvinden
wie ik werkelijk ben
het is een lange weg
oppervlakkigheid
gooi ik overboord