Wie het kwaad inschakelt lijkt niet te kunnen vallen.

Uit ‘Hier ben ik’. (doorlopend gedicht).


Het is van ‘den duvel’ is de niet-
gevallenheid, want mensen vallen.
Ook zij die nooit op weg gaan.
De mens moet vallen. Hij moet
bezwijken aan de voorstellen van
de mooipraterij.

Aan de albasten gazellen, aan de
gemakkelijk verdiende centen.
Hij moet. Hij moet normaal zijn
en doen als wij allemaal. Wij spuien
kritiek, wij zoeken naar fouten. Wij
zijn toch zijn vrienden!

Hij doet het in zijn broek, hij zou
ineen willen zijgen en toch blijft hij
op zijn benen staan. Wij ràken hem,
zodat hij niet meer kàn gaan. Wij
isoleren hem, in een kring met onze
ruggen naar hem gekeerd.

Wij doen het spontaan, het is niet
afgesproken. Wij hebben geen enkel
woord gebroken. Maar zijn duffe
rechtvaardigheid doet ons weggaan.
Zijn onverdraaglijke eerlijkheid is als
ons geweten. Wij kijken ernaar.

Hij moet weg. Wij steken hem in de
doofpot, vergeetputten zijn er niet meer.
Negeerheuvels wel, we kijken er niet naar.
Ironie, sarcasme, cynisme, we houden de
zot met hem. Maar hij blijft staan, met zijn
droeve blik die olijk is.

Hij kijkt naar ons als een Samaritaan, die
steeds gereed staat om je te helpen. Wij
moeten niet geholpen worden, wij moeten
hem helpen. Maar wij doen het niet, want
hij kijkt ons aan. Hij is in nood, wij niet!
Wij hebben een ik, wij kunnen alles aan.