Littekens
In gedachten vlieg ik met de
meeuwen mee.
Vrij en onbevangen over de
golven van de zee.
Omhoog, omlaag en hoger en
golven van de zee.
Omhoog, omlaag en hoger en
hoger, daar waar de sterren
staan.
Ik kijk naar beneden en zie de
stormen van mijn leven
voorbij vliegen.
Daar hoog in de lucht kan ik me
even laten gaan.
Voel langzaam een traan.
Voel de littekens op mijn hart.
even laten gaan.
Voel langzaam een traan.
Voel de littekens op mijn hart.
Die beschadigingen maken mij
apart.
Ze hebben mij geleerd te geven
Ze hebben mij geleerd te geven
en te nemen.
Te accepteren en te respecteren.
Maar bovenal te genieten van de
kleinen dingen in het leven.
Te accepteren en te respecteren.
Maar bovenal te genieten van de
kleinen dingen in het leven.
Ik kijk vooruit en zie verschillende
sterren staan.
sterren staan.
Ze wenken, alsof ze willen zeggen
ga naar beneden.
En ga zo voort je hebt geleerd om
zonder hardheid verder te leven.
ga naar beneden.
En ga zo voort je hebt geleerd om
zonder hardheid verder te leven.
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Zaterdag, september 15, 2007 08:10 |
| Prachtig Rinus, ik zag je voor me, zo vrij als een vogel in de lucht...je veren glad gestreken...je ogen vol vertrouwen op de toekomst in de sterren gericht...en zo keer je terug, het oude pijnlijke afgeschud Ik gun je het zo, een fijne lieve warme nieuwe toekomst Liefs dikke kus Cootje |
|
| honingbijtje: | Zaterdag, september 15, 2007 02:50 |
| heel goed, kijk achterom naar je leermomenten, doe er je voordeel mee werk vooruit. liefs honingbijtje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2007 | ||
| Thema's: | ||