Koel
Vanochtend heb ik je gebelt
Koel klonk de stem aan de anderkant van de lijn
Even stond ik verstelt
Is dit wie je bent of is het schijn
Ik vroeg je over de woning
Hoe we dat gingen doen
Je reageerde als een koning
zonder enig fatsoen
Je zei dr te blijven wonen
en dat er niks verkocht zou worden
dat je er met haar ging samenwonen
al mijn gevoel verdorde
Ik was verstijft en begon te huilen
Hoe kan je in ons huis samen met haar
Haar voor mij inruilen
Ik voelde mij ontzettend kwetsbaar
Ik hou nog van je is wat ik zei
Ik las je een gedicht voor
Je zei op te hangen beter voor allebei
Geeft aan mijn liefde geen gehoor
Zie je niet mijn liefde
die er nog steeds is
Jou woorden mijn hart doorkliefde
Ik leef in jouwn gevangenis
Ik begon te huilen
De emoties speelde op
Gevoelens niet verschuilen
een touw om me nek als een strop
Ik stikte in de woorden
En kon niks meer uit brengen
Kon je niet beantwoorden
en toen hing je op
Aan de andere kant van de lijn
Klonk nu een toon
en van binnen de pijn
Ik zat alleen met de telefoon
De toon bleef maar klinken
Zoals jouwn koele stem
Ik moet het even laten bezinken
en trek aan de noodrem
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Persoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2007 | ||
| Thema's: | ||