Zie mij, de eenzame viool
tranen vallen bij mij neer
stuk voor stuk
keer op keer
Ik voel me alleen
losgelaten van daarboven
hopeloos starend
wat kan men mij beloven?
Waarom valt dit zo zwaar
waarom leven mijn tranen
mijn hoofd doet zeer vanbinnen
waar is die plek waar wij samen gingen?
Ik help graag
maar nu heb ik de hulp nodig
ik voel me als voorheen
toen mijn hart plots verdween
ik voel me niet meer gekend
mijn hart ongezien en niet verwend
warmte ontbreekt
het verdriet steekt
alleen zie ik de wereld grijs worden
tezamen met het haar op mijn hoofd
kleuren verschenen vaak ten tijde
waarin negativiteit werd gedoofd
Vaak kon ik het alleen
de kracht vinden en beleven
maar sinds april, toen ik verdween
ben ik afhankelijk, hopelijk voor even
Ik weet wat ik zag
ik ken de kracht die jij opmerkte
door jou voelde ik mij herboren
alsof het leven mij opwekte
Mijn dank voor wat je hebt gegeven
ik vraag niet meer dan dat van je
het is ons allang vergeven
Maar de leegte is weer terug
niet constant op de voorgrond
soms verdwijnt'ie naar achter
naar waar hij eerst stond..
Ik mis oprecht wat wij elkaar gaven
dat zijn geen geheimen
maar wij beiden verdienen geen lijden
dus 'ons' moest verdwijnen
Jij zit weer terug in waar je zat
zo ik ook de griep van eenzaamheid gevat
we weten enkel wat er 'kan'
maar ons gevoel vraagt ons 'wat dan?'
De snaren op deze eenzame viool
verlangt naar de vrouw die hem kan bespelen
om de noten des levens te raken
opdat hij tranen van vreugde kan delen
Waar vroeger door magie deze viool zichzelf bespeelde
is deze het nu kwijt verloren in lijd
het heeft de warme hart nodig van zij die voelt
die ziet en herkend het lijd dat mij overspoelt
Die verder kijkt dan het lijden
en de potentie van vreugde en warmte erkend
opdat ik door de ogen en handen van de ander
kan spelen zo luid, zo vervend.
Reacties op dit gedicht
| lexx: | Dinsdag, september 18, 2007 18:26 |
| Ik ben meer van de dode piano''s. Maar als je wilt dat ze verder kijkt, zou je iets minder mogen kwijnen :) | |
| sensi: | Dinsdag, september 18, 2007 14:54 |
| Wat een hartepijn! Zo droevig .. zo eenzaam .. Wel mooi geschreven! Liefs |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, september 18, 2007 00:50 |
| Tranen wellen op in mijn ogen bij het lezen Liefs Cobie Kuzzz |
|
| no-more-less: | Dinsdag, september 18, 2007 00:18 |
| erg droevig sweets, no-more-less |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pure Love |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2007 | ||
| Thema's: | ||