tot op het eind
zo pelt zich rimpelig huid mij uit het leven
en bij ‘t ontwaken vriest de lucht in mij
omdat ‘k mezelf wel durf vergeven
maakt liefde jong en eeuwig vrij
de dalen die zich gapend op mij spannen
zijn als getuigen dood en zonder bloem noch geur
toch zal ik het verlangen nooit verbannen
en ‘k leg mijn ogen in de koude en vergeet
dat ‘t zout brandt in de kieren van een tijd
en boete past als een gegoten kleed
nu ik mijn naam schrijf met een laatste brokje krijt.
sunset 18-09-2007
Reacties op dit gedicht
| arie: | Dinsdag, september 18, 2007 16:59 |
| Zelfs de spiegel sluit haar ogen bij zoveel warmte en schoonheid Liefs, arie |
|
| no-more-less: | Dinsdag, september 18, 2007 16:13 |
| heerlijk dat je je verlanges op deze manier met ons wil delen sweets, no-more-less |
|
| rovago: | Dinsdag, september 18, 2007 13:04 |
| Schitttttterend. Groetjes. Roger |
|
| honingbijtje: | Dinsdag, september 18, 2007 09:26 |
| verlangen tot het laatste eind. prachtig. liefs honingbijtje |
|
| sensi: | Dinsdag, september 18, 2007 09:01 |
| "toch zal ik het verlangen nooit verbannen" Is ''verlangen'' ooit te verbannen? Heel mooi! Liefs |
|
| lonely 1: | Dinsdag, september 18, 2007 08:52 |
| het blijft zo mooi hoe vaak je het ook leest, liefs en knuffel, hilde |
|
| tweety-ysje: | Dinsdag, september 18, 2007 08:42 |
| mooi xxx | |
| Hilly N: | Dinsdag, september 18, 2007 08:07 |
| Weer zo prachtig geschreven. Mooie dag, Hilly |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2007 | ||
| Thema's: | ||