Weer is er een van ons weg genomen.
Een hond uit duizende,een bull van onze dromen.
Waarom zij,ze was zo aanhankelijk en lief.
Als we buiten liepen was ze zo vief.
Maar al na twee weken at ze al niet meer.
We bleven voor haar vechten,keer op keer.
Het lieve beestje werd zo zwak.
Dat ik het wel kon uit schreeuwen vanaf het dak.
Zij was de tweede in een zeer korte tijd.
Waarom nu zij,had ze van haar leven nu al spijt.
Ze kwam niet meer van de plaats waar ze zat.
Ze zag haar leven als een diep donker gat.
Haar medicijnen sloegen niet meer aan.
Ze werd zo zwak dat ze niet meer op haar pootjes kon staan.
We moesten alles weer op nieuw mee maken.
Ik dacht na de eerste ,mij kan het niet meer raken.
Maar nee,weer het zelfde verdriet en de zelfde pijn.
Waarom moest jij het nu weer zijn.
Ik heb je vooraltijd lief.
Mijn Missy,mijn hartedief
rust zacht
liefs je baasje