Geloof ik er nog in?
Het begint me toch te dagen
dat van alle emoties die er waren
er geen zijn die standhouden
dat het gevoel last kreeg van blaren
Ik kijk terug en denk waarom?
vanwaar alle magie en betovering?
waarom alle tekens dat 'ons' zou overleven
een band langer dan weken zelfs zonder streven
Het was een fijne tijd
maar het voelt als een leugen
alle dingen zoals ze overkwamen
nee zij konden niet deugen
Als iets te goed lijkt te zijn
onwerkelijk waar, zo fijn
neem dan een flinke stap terug
want het breekpunt komt veel te vlug
Ik voel mij verraden
ik vertrouwde haar hart
het lot is niet te smaden
enkel eenzaam smart
Verloren in tekens
ongelooflijk veel geweest
tranen doordringen de woorden
terwijl je ze leest
Je ontkende je gevoel
je keerde je rug naar overduidelijke 'toevalligheden'
het betekende niks meer voor je
nu zit ik met deze troebel
Hoe kan ik ooit nog geloven in reden
in magische ontwikkelingen
als de magie van ons
waaraan wij toch echt hingen
verdronk in een diepe plons
Hoe kan ik geloven in wat moet zijn
hoe kan ik vertrouwen zo in het geheim
verlaten door alle tekens die ons bijeen hield
een tijd blijft achter waar ik voor je viel
Vertel mij nog hoe ik dit kan houden
jouw acties demonstreren de leugen
het gevoel waarop wij vertrouwden
de tijd waar ik op jou gezelschap kon verheugen
Dit is de pijn die mij het meest zeer doet
de verradelijkheid waar ik in ging geloven
dit was iets nieuws voor mij
zoveel steun van het leven voor ogen
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Dinsdag, september 18, 2007 22:35 |
| geef de hoop nooit op http://home.deds.nl/~dirkhermans/ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pure Love |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2007 | ||
| Thema's: | ||