Spijt
Spijt
Je liet me toch wel even schrikken
ik was het huilen al nabij
het waren enk’le ogenblikken
je was ineens zo ver van mij
hoe kon ik weten wat jij dacht
verzonken in een mijmering
daarom dat jij nu met me lacht
om mijn vertwijfeling
het spijt me liefste van die dag
ik was overgevoelig toen
geschenken zijn mijn liefste lach
en als surplusje nog een zoen
Reacties op dit gedicht
| Xanthippe: | Donderdag, februari 28, 2002 21:20 |
| net alsof ik dit zelf zou kunnen geschreven hebben! Heb precies hetzelfde meegemaakt... xxXanthippe |
|
| Laurens Windig: | Zaterdag, februari 23, 2002 18:55 |
| mmmmmmmm! | |
| lejaeghere rudi: | Zaterdag, februari 23, 2002 11:55 |
| Gevoelens tonen is niet slecht, maar dat weten dichters wel. Groetjes, Rudi. | |
| Voske: | Zaterdag, februari 23, 2002 01:06 |
| Beter soms eens te gevoelig dan altijd ongevoelig. Liefs,Voske.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: waterval |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||