bloemen verwelken onder invloed van tijd,
jaren sijpelen langzaam door de naden,
ik haat jou zo, en dat is geen verwijt,
een gevoel die ontrafelt als oude draden,
jij ben nu eenmaal de persoon,
die met één beweging een leven kapotmaakt,
je leeft steeds alleen en monotoon,
wachtend op de volgende ziel die jij dan kraakt,
jouw woorden met vernietigende betekenis,
maken ontsnappen onmogelijk,
en bij gebrek aan moed en nodige kennis,
heel af en toe ook dodelijk,
de wegen naar vrijheid,
zijn woelig en onbereikbaar,
aangetast door jou aanwezigheid,
opgezet als een val, duister maar ook zonneklaar...........