Ze noemen me dik
Het is nu meer dan anderhalf jaar geleden
dat ik aan het begin van deze wereld stond
Nog nooit had ik zo hard voor iets gestreden
en nog nooit voelde ik mij dusdanig rond
In deze pijnlijke, toch vrij korte tijd
raakte ik heel wat kilo’s kwijt
Sommigen er weer aangekomen
door voedsel, twijfels, ook door dromen
Nu dan eindelijk sta ik op een punt
dat ik afval zonder gedoe
Is het me dan eindelijk gegund
omdat ik het nu niet verkeerd meer doe
En toch, wat hoor ik daar
niet ontkennen, het is waar!
Opnieuw gepraat over mijn ik;
ongekend betiteld met het woordje dik
Zijn deze mensen dan zo blind?
Zien zij niets van dit verloren kind?
Dat na een lastige tijd
niet meer onder lijnen lijdt
maar zich gezond van alle pijn bevrijdt?
Reacties op dit gedicht
| kuifje: | Zaterdag, oktober 06, 2007 14:40 |
| mijn oma zegt altijd tegen men nicht , je ben maar zo dik als je zelf gelooft . (men nicht is niet dik , alle dat vind ik toch niet )maar dan nog al was ze het , persoonlijkheid is veel belangrijker :d |
|
| trucker klaas: | Donderdag, september 20, 2007 23:08 |
| kijk maar sip van buiten maar lach van binnen want jij gaat winnen! klaas |
|
| [zwarte engel]: | Donderdag, september 20, 2007 22:12 |
| goedzo! zet ''m op;) | |
| no-more-less: | Donderdag, september 20, 2007 22:06 |
| sterk verwoord sweets, no-more-less |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *alice* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 20 september 2007 | ||
| Thema's: | ||