AFGENOMEN (EER VAN DE VROUW)
Ik ben ver weg geweest
Ver in mijn gedachten
Naar die keer dat ik werd behandeld als een beest
Wat ik niet kon verwachten
Want ik had toch niets gedaan
Ik was toch lief tegen hem
Maar Toch heeft hij het mij aangedeen
En ik hoor het mezelf nog zeggen met een schreeuwende stem
Ik wil het niet, niet doen!
En toen gaf ik een gil
En hij antwoordde met een zoen
En dat moment was ik stil
Maar niet voor lang
Ik schreeuwde nog wat en duwde hem van me af
Ik was niet meer bang
Maar ik vond mezelf wel laf
Omdat ik het zover heb laten komen
Ik had vanaf het begin nee moeten zeggen
Dan had hij mijn eer niet afgenomen
Ik wou toen weg
Maar ik moest van hem wat terug doen
En ik had weer pech
Want het moest meer zijn dan een zoen
Ik kon niet wegrennen
Daar zorgde hij wel voor
Ik laat mezelf nooit kennen
Maar hij drong door
En toen was het voorbij
En liet hij me gaan
Ik was eindelijk vrij
Maar ik wist niet of ik nog kon voortbestaan
Reacties op dit gedicht
| maanwolf: | Woensdag, oktober 03, 2007 15:25 |
| heel mooi geschreven. Wat een eikel. liefs *~-maanwolf-~* |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, februari 23, 2002 23:35 |
| Ik had moeten zeggen..., vrijen is praten met je lichaam, hij had moeten luisteren. |
|
| chiara32: | Zaterdag, februari 23, 2002 15:58 |
| Sterkte Nee is nee, hoe zachtjes je het ook zegt. Nee is nee. Helemaal niet jou fout. Dikke knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mesa | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||