ODE AAN DE DOOD
Kom en haal me
ik wacht op je
blijf niet te lang weg
want ik heb genoeg van dit verdriet
Je had toch mogelijkheden genoeg
is alles dan leugen en bedrog
verdomme kom eindelijk hier
maak het me niet zo zwaar
Je had vooral de laatste tijd
steeds weer de gelegenheid
wil je me dan niet hebben
moet ik mezelf ten grave dragen?
Waar ben je
geef me toch mijn verdiende rust
laat me alsjeblieft sterven
duw mij naar mijn ondergang
Wil je dat ik het zelf doe
en mezelf van het leven beroof
help me daar toch een beetje bij
maak me eindelijk vrij
HOND, waar heb je je verstopt
heb je nog steeds de smaak niet te pakken
scheur mijn hart uit mijn lijf
en beëindig deze onverdraaglijke pijn
Je bent een vervloekte vijand
is jouw verlangen naar mij zo gering
waar ben je, ben je dichtbij
zeg, is de dood eindelijk daar?
Dood jij beëindigt weliswaar het leven
maar vrede kun je mij niet geven
mijn verdriet zal dan wel verdwijnen
maar die van jou zal dan pas beginnen
Reacties op dit gedicht
| M Simons: | Dinsdag, juni 24, 2003 09:22 |
| Zoveel verdriet, geloof me, ik weet echt hoe zwaar het leven kan zijn, maar probeer naar je toekomst te klimmen, daar is het schoon, probeer onder je vuile verleden uit te kruipen, je kunt er niks meer aan veranderen... Heel veel sterkte, en geloof mij, de dood is niet de oplossing. Sterkte en moed toegewenst, Michiel Simons, alias: Simotion |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, februari 23, 2002 23:47 |
| Soms is de dood een verlossing, soms biedt het leven niet meer dan het vooruitzicht nog een hele poos pijnlijk te zijn, maar zonder zin hoeft het niet te wezen. Groetje, Hans |
|
| waterval: | Zaterdag, februari 23, 2002 14:44 |
| ...zoveel emoties...allemaal door de pijn... | |
Over dit gedicht
| Auteur: mesa | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||