je was zo strek
en toch zo zwak
ik merk het nu pas wat je deed
het komt nu pas binnen in kleine beeldjes
mijn handen zwete als ik het steeds meer zie
alsof ik steeds meer te weten kom over jou stap
die stap die jij toen zetten
doet me beseffen dat je toch echt wel sterk was
maar op de andere manier zo zwak
jij doet me beseffen dat ik door moet
jou beeld vervaagt
maar blijft toch helder op mijn netvlies
jij zetten die stap die ik niet durf te nemen
die grote stap die je toen nam
doet me beseffen hoe belangrijk een vriend zou moeten zijn
jij deed me beseffen hoeveel pijn ik heb
het beeld gaat verder tot over de rand
met tranen in mijn ogen kijk ik verder
naar wat je deed naar wat je nu nog doet met mij
ik moet beseffen dat ik niet stoppen mag
maar aan de andere kant toch wel om je weer te zien
ik ben zo bang om door te gaan
maar ook zo bang om te stoppen
jij geeft me de kracht
maar neemt de mijne ook weer af
ik zie je foto en voel de pijn over mijn rug trekken
ik moet zal en ga door denk ik
maar met een lachend masker
want achter dat masker, achter dat masker
huil ik, huil ik, huil ik om
jou