Mijn ouders,
Ik ben zo dankbaar dat ik jullie kind heb mogen zijn
Samenleven met jullie was al sinds mijn jeugd heel fijn
Vele zorgen hebben jullie met zachte woorden verlicht
En vele tranen hebben jullie weggeveegd van mijn gezicht
Mijn zorgen, mijn problemen waren ook altijd die van jullie,
zelfs die kleinigheden, als ik er nu over nadenk en ze terugzie

Mijn ouders,
Nooit gaf één van jullie mij een klap op m’n kop
En al zag ik het niet meer zitten, jullie gaven me nooit op
Hoe vaak niet, toverden jullie op mijn gezicht een glimlach ?
Door complimenten of door me mee te nemen voor een dag
Een boswandeling, een dag naar zee, een dag naar de stad
Ik kan me zelfs herinneren dat ik een dag in Duitsland zat
En dan die reizen naar verre landen waarop ik jullie vergezelde
Dan ging er iets mis dat jullie oplosten, en waren jullie mijn helden

Mijn ouders,
Ik ben zo dankbaar dat jullie er nog allebei voor mij zijn
Waar kan ik anders heen met m’n verdriet en al m’n pijn?
Mijn ouders alleen kunnen begrijpen waar ik nu doorga
Jullie geven me nog altijd het gevoel dat ik niet alleen sta
Ik ben zo dankbaar voor de kans die jullie me nu geven.
Jullie geven me de kracht om door te gaan met dit leven.

Mijn ouders,
Bijna werden zij uit mijn leven weggenomen, allebei
Maar de dood, elk op hun manier, overwonnen zij
Nu zijn ze hier terug samen, mij al hun liefde gevend
Een nieuwe start, elk moment heel subtiel belevend
Het enige kwaad dat jullie mij ooit nog kunnen aandoen
Is door te sterven en me te verlaten, zonder afscheidszoen....

Dit gedicht draag ik op aan mijn ouders,
aan mijn moeder, omdat ze bleef leven die nacht,
aan mijn vader, die tot tweemaal toe kanker overwon en nooit geklaagd heeft, tijdens en na zijn revalidatie.
voor jullie beste ouders, bedankt dat ik jullie kind heb mogen zijn.