als ik om me heen kijk is alles zwart
en van binnen voel ik een bloedend hart
ze zeggen dat ik positief moet kijken
maar ik zal altijd alles met vroeger vergelijken
het is nu tijd om de knop om te zetten zegt een vriend
je moet me los laten wat jou heb ik helemaal niet verdiend
ik draai me weg van het geluk
want voor mij was alles altijd stuk
tranen in mijn ogen van onbegrip
ik draag een vrolijk masker maar daar achter ben ik sip
woede van het niet alleen aan kunnen maar toch alleen staan
zoals het nu loopt kan ik het niet lang meer aan
een mes op mijn pols en tranen in mijn ogen
het is alsof de hele werled alleen maar tegen mij heeft gelogen
bloed op mijn pols en woede op mijn gezicht
liefde verdwijnt uit mijn lichaam en ook het licht
ik zie het nut niet meer
het vervaagt dieper verder en meer
mijn handen laten de rand los van de afgrond
er stromt nu zelf bloed uit mijn mond
het word me nu allemaal te veel
terwijl ik mijn personage door speel
het gevecht dat zich in mijn hart bezig houd
maakt me kapot en ik krijg het daardoor ook steeds koud
het moet eens afgelope zijn
ik word gek van woede want het doet te veel pijn