En het raakt mij keer op keer,
Zo smarteloos gebroken,
De pijn die na een liefde blijft,
Met ogen dicht inééngedoken.
Neplachend toch weer verder gaan,
Want je lijf sleept zich wel voort,
En ’s nachts met stilte als getuige,
De enige die jouw snikken hoort.
Maar zie ergens toch dat lichtpuntje,
Want ondanks deze bittere pil,
Met jouw hartje in duizend stukken,
Kun je hem teruglijmen zoals je wil.