het is vandaag precies 10 jaar geleden dat hij zijn belofte maakte voor eeuwige trouw.
wat was ie trots,ik was zijn mooie bruidje,zijn vrouw!
de eerste paar jaren waren leuk,geregeld een feestje
maar toen kwam al snel het gedoe van huisje boompje beestje
op jonge leeftijd vader worden dat leek hem wel wat
we kochten een groot huis dus ruimte zat
toen ik zwanger bleek was ie helemaal in zijn sas
tot er op de echo een tweeling te zien was
ik was dolgelukkig en vond het heel speciaal
hij had lichte paniek en vond het alles behalve ideaal
op zijn manier deed ie wel zijn best
maar flesjes luiers en huilen daaraan had ie echt de pest
het was ook behoorlijk druk dat geef ik toe
en na een dagje baby twins was ik behoorlijk moe
dan zeurde hij dat we niet meer tot elkaar kwamen
waarom moest ik dan alles alleen doen in plaats van samen
ik probeerde er het beste van te maken en alle aandacht te verdelen
maar hij kwam volgens hem op de 3e plaats en dat begon hem te vervelen
nee bij 'ons'thuis was er toen totaal geen plezier
hij deed geen enkele moeite meer en zocht ergens anders zijn vertier
ik heb toen gekozen voor een leven zonder hem en dat leef ik nu een jaar of vier
gelukkig ben ik met mijn twins en in 'ons'huis hebben we nu wel plezier
en hij?...straalt totaal niets uit ,heeft het echt nooit ergens naar zijn zin.
ik wens hem veel vertier met z'n grote huis en zijn nieuwe vriendin.