Als een kind in de moederschoot gestorven
Een traan achter een stralende glimlach
Strijden werden geleverd hier diep van binnen
Een stuk gevallen glas, laat sporen achter
In een gescheurd en zelfs gebroken hart

Het leven is lang niet altijd wat het zijn moet
Vriendschap is oprecht, maar vergaat
Alleen achtergelaten tastend in het diepe duister
Zoekend naar het licht, maar vinden kan ik niet
Mijn ogen geblinddoekt door een sluier van pijn

We probeerden het diepgaande lied te zingen
Over het hart van een stralende vriendschap
We kwamen echter niet eens bij het eerste woord
De woorden waren vergeten of vervaagd
Weggewist uit je geheugen misschien wel gedood

Tevergeefs sta ik hier, mijn hoofd neergebogen
Wat moet ik toch zonder jou, mijn vriend
Geslagen door alle handen recht in mijn gezicht
Wanneer ik strompelend veder probeer te lopen
Verschijnen er bloedsporen achter elke stap

Zachtjes komen de woorden uit mijn mond,

Zonder jou kan het gewoon niet meer