Visioen
Ik zweef tussen de sterren,
als in een zwartsatijnen nacht zonder
een enkel geluid, zo stil gelijk een wonder
Mijn ziel vindt dan toch haar rust.
Zo zou ik eeuwig willen zweven
als in een tijdloos ander leven
ontdaan van wat te pijnlijk
was voor woorden, voorbij die diepe smart.
Die smart die hield mij zo gevangen
het hart, werd lang en diep beproefd,
't vindt tenslotte toch hier haar balsem
De stille nacht voelt als een tere bloesem.
Ik ben op weg naar ander oorden
een wereld, ontdaan van scherpe woorden
die enkel knellen en verwonden
naar U,' t verre Licht, het eeuwig Wonder.
© sjoerd44
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2007 | ||
| Thema's: | ||