Thuis.

Straattegels, gebroken onder mijn schuwe
gang, mij leidend naar waar ik niet terug

wil komen. Waar ik nog steeds geen tranen

zal laten, ondanks alles wat je hebt gezegd.
Ondanks de grauwe rook, die mijn ogen
rood doet doorlopen.

Want niets kan mijn herinneringen doen

vervagen - want hoe dieper ik de hoop naar binnen zuig, des te grijzer ze eruit ziet als ze langzaam uit mijn neus ontsnapt. 'Toch wel, een heel lief neusje'. En mijn pas wordt langzamer, het heeft

te lang geduurd. Ik wil niet verder,
ik wil naar huis.

Geschreven door

Suzanne.

Reacties op dit gedicht

Suzanne. vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

red one:	Maandag, oktober 01, 2007 22:33
prachtig verwoord. liefs redje

[L]ittle [F]lower:	Vrijdag, september 28, 2007 19:51
Rakend geschreven!

Marjolein.:	Vrijdag, september 28, 2007 08:57
Kun je niet gewoon blijven schrijven hier? Ik waardeer ''t nog steeds, er zit veel gevoel in je gedichten - en kwaliteit (; Liefs,

zanne:	Donderdag, september 27, 2007 21:42
mooi diep prachtig meer kan ik niet uitbrengen :)

switi lobi:	Donderdag, september 27, 2007 19:38
Diepe levenservaringen...ik wens je veel geluk en wijsheid! Liefsliefs, switi lobi

Dirk Hermans:	Donderdag, september 27, 2007 19:30
zeer je gevoelens in woorden neergezet

Over dit gedicht

Auteur: Suzanne.
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 27 september 2007
Thema's: [Verslaving]