Onvergoten tranen
Een nieuwe dag is aangebroken
en daarmee het besef;
ik ben je kwijt.
Het grauwe grijs van de wolken
lijkt een weerspiegeling te zijn
van mijn ontroostbaarheid.
De regen klettert tegen het raam
alsof de wereld mij wil tonen
dat het mijn onvergoten tranen ziet.
Ik wou dat ik net als de wereld kon huilen
omdat jij niet langer bij mij mocht zijn,
maar ik kan het niet...
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Vrijdag, september 28, 2007 12:02 |
| Verdrietig...sterkte! Liefsliefs, switi lobi |
|
| Fairouz: | Vrijdag, september 28, 2007 11:50 |
| triest maar mooi overgebracht !! liefs Fairouz | |
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 28 september 2007 | ||
| Thema's: | ||