Ik kijk uit het raam.
Vanaf een paar verdiepingen hoog.
Ik denk dingen, waar ik me van binnen voor schaam.

De verleiding is zo groot.
Maar de moed ontbreekt.
Als ik zou springen, was ik weg.. gewoon dood.

Maar ik durf het niet te doen.
Blijf verlangen naar mijn dromen.
Kan er niks aan doen!

Had ik maar meer moed.
Dan had ik het gedaan.
Mijn leven, het word toch nooit goed.

Ik sta er alleen voor, nu & altijd.
Ik wil het raam wel openen.
Springen, dan ben ik gewoon bevrijd.

Bevrijd van de pijn, het verdriet uit mijn verleden.
Gewoon weg, niks meer voelen.
Want ik heb genoeg geleden.

Ik moet nu elke maand naar de psycholoog.
Moet dingen vertellen, hij vroeg me deze keer
of het beter met me ging, ik zei ja.. maar van binnen weet ik dat ik loog

Ik voel me niet goed.
Haat me zelf.
Maar toch houd ik moed.

Snap zelf niet eens waarom.
Ik loop weg bij het raam.
Met alweer twijfelende gedachtes, waarom ik niet gewoon sprong...