Ooit was die tijd dat ik zoveel om je gaf,
en dit is waarschijnlijk mijn straf.
Ik deed niets anders dan denken aan jou,
ik heb je zelfs gebeld; maar nee telkens weer je vrouw.
Niks kon ik meer ik moest gewoon je stem weer horen,
ben daarom jou in je privé-leven gaan storen.
Ik heb je zelfd een liefdesbrief verzonden,
ik voelde me zo aan jou verbonden.
Ik kon nergens anders meer over praten,
en hield je overal op school in de gaten.
Een jaar later werd het een stuk minder,
mijn liefde voor jou was nu niet meer zo'n hinder.
Even dacht ik dat het weg was,
je geeft nu ook geen gym meer aan onze klas.
Maar toch had ik het fout,
want nu ik jou haast niet meer zie voel ik pas weer hoeveel ik eigenlijk nogsteeds van je houd.

ikmisje. x