Donker...
Het houdt me vast, omringt door met donkere,
wat me in zijn macht heeft. De schaduw van
wat misschien is, vervult me met angst. Het
laat me niet meer los, wat ik ook probeer.
Steeds dieper vallend in een bodemloze put,
steeds verder weg van het licht verwijderd.
Alleen nog de leegte die overblijft nu er geen
weg meer terug is. Vergeten door iedereen,
niemand die me nog lijkt te zien, of ziet hoe
het nu gaat. Ver weg van mijn eigen ik...
wat me in zijn macht heeft. De schaduw van
wat misschien is, vervult me met angst. Het
laat me niet meer los, wat ik ook probeer.
Steeds dieper vallend in een bodemloze put,
steeds verder weg van het licht verwijderd.
Alleen nog de leegte die overblijft nu er geen
weg meer terug is. Vergeten door iedereen,
niemand die me nog lijkt te zien, of ziet hoe
het nu gaat. Ver weg van mijn eigen ik...
Reacties op dit gedicht
