Het begon alllemaal zo mooi, jij en ik samen.
Maar later werd het in mijn hoofd een grote zooi.
Jij vond mij nog steeds leuk, en bij mij was het gevoel bijna weg.Het kwam door die vorige jongen.Voor die jongen was ik alleen maar een plezier(op zijn manier)Maar ik hou nog steeds van hem.Ik gaf jou telkens slechte hoop door elke x te zeggen"ik hou van je" het deed me pijn.
Als jij is zou weten wat er in mijn hoofd omging zou je
denken wat ben jij een raar ding.We maakten afspraken
dan anders op keek en erover dacht, die andere jongen ook met zijn macht.Ik dacht die jongen vergeet ik zo weer.
Maar elke keer deed het me zeer als ik hem zag.
ik wou dat dit allemaal niet gebeurt was.Maartoch elke keer weer als jij erover zeurt denk ik er weer aan.
Ik wou dat je zo mij hart uit kon gaan.Mijn echte vriend verlaat mijn hart omdat jij er zo nodig in moet.
Ik heb er nachten van wakker gelegen en gehuild.
Kon ik jou maar uit mijn hart vegen en mijn hart vrij maken
voor mijn eingen vriend.Maar ik kan mijn eigen gevoel niet lijden en ook niet vermijden.Ik denk maar dat het beter
is dat het uit is anders gaat het strax nog mis.
Ik kan zo niet verder, met dit gevoel lopen is geloof ik het ergste wat er is.Ik hoop dat je mijn kant ook inziet.
Ze zeggen altijd van je verleden snel
vergeten.Toch heb ik er erg mee gezeten en dat doe ik nog steeds.Ik wil jou niet langer pijn doen.
Ik wou dat ik niks met jou had genomen.
Niet om jou,Maar omdat ik er zelf nog niet klaar voor was.
Nu zie ik pas in hoe stom ik ben geweest.Nu pijnig ik jou het meest.Ik kan er nu niks meer aan doen,
Het eniste wat ik kan zeggen het spijt me heel erg