Al In Adinkerke in de negentiende eeuw
Uit een bloemkool zonder ooievaar maar met een meeuw
Werd haar oudste broer Pascal Vilain er geboren
Op drie en twintig september in die kerktoren

Nog maar een baby en hoor eens aan wat een geschreeuw
Het was luider dan het gebrul van een wilde leeuw
Maar ouder en beschaafd liet hij zich nog zo horen
Als levens lang vechtend tegen gladiatoren

Maar trots veel tegenslagen en het talrijk gegeeuw
Wist hij toch steeds de naden te dichten met wat breeuw
En telkens men dacht dat hij weer eens zou ontsporen
Stond hij van heel van achter toch weer gans van voren

Je zou soms denken hij is een hongerige spreeuw
Dat eens de koude komt je kunt vagen in de sneeuw
Wel zij die het probeerden hebben steeds verloren
Hij wist zelfs ene Filippijnse te bekoren