zeemeermin
zeemeermin
zeemeermin met je gouden haren
laat me met je mee varen
naar de diepten van de zee
neem me terstond met je mee
In het water wil ik wezen
om mijn lichaam te genezen
van de pijn diep in mijn hart
van het verdriet en van de smart
Zeemeermin met je gouden haren
laat me met je mee varen
Tot mijn lichaam is geworden wat ik wil
en mijn gedachten zijn geworden stil
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Maandag, februari 25, 2002 17:30 |
| Een zeemeermin vaart niet. Die zwemt als een vis. Een lichtelijk onrijmend rijm past op het einde beter dan deze lelijke constructie. Ik stel voor: 'En al mijn gedachten zijn verstild'. Dit is een zalig liedje van verlangen, waar ik met genoegen in mee-gedreven heb. Mooi werk, Corina. |
|
| chiara32: | Maandag, februari 25, 2002 15:45 |
| Mooi echt mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: corina | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||