levensduur
Levensduur.
Is dit het dan
wat leven heet
Een golf
die zich
verheft
En schuimend
oplicht
aan de lucht
Als een
gebalde vuist.
En op
mij vraag..
Wat blijft ervan.
Kom ik
niet verder
dan
Dit leven is absurd.
*nena*
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, februari 26, 2002 01:29 |
| Leven komt en vormt en vangt mij gloeiend in een witter wolkenlicht gestalte op de vloed, open komend hoger dansend op de wind, die tot mijn schrik een ik genoemd moet worden, die al vallend voort bedolven gronden over tot een vuist zich ballen zal, mij sluit... en dan...? en dan...? een lief groetje, Hans |
|
| lejaeghere rudi: | Maandag, februari 25, 2002 19:46 |
| Het is een gedicht met gebalde gevoelens, er spreekt inderdaad kwaadheid uit, zoals Paul dit aanhaalt. Maar een golf die zich verheft komt weer neer en vervoegt de zee. Alles komt weer goed in vloeit in elkaar terug zoals het moet. We leven met pieken en dalen. Dat is leven. Mooi gedicht. Groetjes, Rudi. | |
| nena: | Maandag, februari 25, 2002 18:30 |
| moet inderdaad zijn en op mijN vraag ..slordig te snel |
|
| Albrecht Paul: | Maandag, februari 25, 2002 17:15 |
| 'En op / mij vraag' vind ik raadselachtig, alsof er een woord ontbreekt. Ik vermoed dat het dit is: 'En op / mijn vraag: / Wat blijft ervan? Het leven is wat het is. We zien er zin in, of zien die niet meer. In dit gedicht lijkt de conclusie negatief uit te vallen. Eén leven, of één levenswijze lijkt zich zo te verheffen en roemloos, zinloos weg te golven. Het leven zelf, het leven gaat door, blijft mensen maken en mensen vernietigen, natuur ontstaat en vergaat. Wij laten een spoor, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nena | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||