in de uren van verlangen
waar de winterdagen
de zomer escaleren
tot een hete dichte mist
wandel ik over glazen stenen
met een purperen gloed
die het schijnsel in mijn dromen
altijd verbleken doet
zoals het schaven aan perfectie
enkel onheil brengen zal
zo is verandering toch eeuwig
en de zucht naar drama relatief
zodat het vormen van verleden
slechts een levenswerk is
dat als samenspel van mensen
de toekomst zal bepalen
maar als ik kan schuilen
voor het leven van vandaag
in jouw armen kan lachen
en de tijdslijn zal vergeten
dan heb ik geen drank meer nodig
zodat ik tot de conclusie komen zal
dat je toch een ramp bent
voor de alcoholindustrie