versteend verlies
Als steen legde ik je, tussen
de slagen van klokken en
waaiende zeewinden in, neer.
Uit rust, geruste angst.
Te midden van het lage water
werden je woorden stiller, zachter;
voelde ik jou lijden en verliezen.
Proberend mee te drijven
stroomde tijd langs je heen.
Ik liet je treurend achter
en zwom verder
zonder jou.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Woensdag, oktober 10, 2007 21:54 |
| zeer goed in zijn vorm gebracht | |
| Paul de Bruyn: | Woensdag, oktober 10, 2007 17:07 |
| ''t Slot.. is ''t krachtigst.. Mooi.. liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elise, | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||