Waarschijnlijk heb ik net teveel gezegd,

Ik weet het niet, maar ik hoor zo weinig.

Ik had vandaag nog zo gehoopt,

gewoon maar een hallo te lezen.

Al was het maar een stop,

van dat wil ik niet horen of voorlopig niet.

Desnoods te moeten breken,

gewoon maar iets, om 't even wat.

Het is vreselijk te moeten denken

dat ik je verjaagd zou hebben.

Bij mijn woorden,

geen moment heb ik er aan gedacht

je nog te mogen hebben.

Ik weet wat kan en ook wat niet,

maar dat maakt het niet minder.

Misschien heb ik gewoon een overdreven angst,

angst van mezelf,

angst van wat nog komen moet.

Ik denk, ik voel en hoop in angst,

angst om je te zien,

angst om je te horen,

angst om je te lezen,

maar een nog zo grote angst je kwijt te raken,

misschien wel te zijn.

Ik weet niet meer,

kan niet meer denken,

laat staan nog schrijven.

Het wordt stilaan donker om me heen

van killig grijs tot dodelijk zwart

Koude handen, ik voel ze op mijn strot

Nu je uit mijn handen gleed