Nog geen ogenblik geleden heb ik gezegd genoeg

De woorden nog niet uitgesproken, jouw blauwe ogen

Ze stonden me aan te staren als bliksemschichten

Vanuit een diepe herinnering die ik zonet verjoeg

Ik kan het niet geloven, dat een schim me achtervolgt

Een schim die de  blauwe hemel doet bloeden

Totdat een brandende zon in het niets verdwijnt

Dat jouw afwezigheid me al terug heeft gevolgd

Waarom ben je in mijn simpel leventje zomaar ingetreden

Zonder me te vragen of ik dat wel gewild zou hebben

Zonder je ook maar af te vragen hoe diep het me zou zitten

Als je dan uiteindelijk besloot, je leven te hersmeden

Dwaas als ik ben, zou ik je nog bij me binnen laten

Je weet hoe zwak ik ben, als jij op de proppen komt

Ik weet niet of ik het nog eens kan, maar zeg geen nee

Ik heb schrik mijn hart opnieuw bij die pijn te laten