Autisme
Ik zie je woorden, terwijl
je spreekt en geen acht slaat
op mijn blikken. Als blikken
konden doden, wie weet naar
wie jij dan zou kijken?
Een luisterend oor heb ik
je steeds geboden, ook al
wist ik dat je er niets aan had.
Het weten dat ik er ben,
is steeds genoeg geweest voor jou.
Tenminste, dat maak ik mezelf
steeds wijs. Want diep vanbinnen
weet ik, dat je het nooit zou
zeggen. Je zou het gewoon
niet kunnen...
je spreekt en geen acht slaat
op mijn blikken. Als blikken
konden doden, wie weet naar
wie jij dan zou kijken?
Een luisterend oor heb ik
je steeds geboden, ook al
wist ik dat je er niets aan had.
Het weten dat ik er ben,
is steeds genoeg geweest voor jou.
Tenminste, dat maak ik mezelf
steeds wijs. Want diep vanbinnen
weet ik, dat je het nooit zou
zeggen. Je zou het gewoon
niet kunnen...
Reacties op dit gedicht
| Milady M: | Maandag, oktober 22, 2007 20:48 |
| heel mooi en herkenbaar! | |
| jasmientj..: | Zaterdag, oktober 13, 2007 21:03 |
| mooi :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Edith Meyers | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||