weemoed
tussen het grind ligt bloemblad als
verloren lief uitgestrooid
de wintervorst kraakt bitter
waar diep onderin het zoete verdrinkt
de mijmering vlekt onverbiddelijk,
hard op het tijdloos zicht dat blind en
bevangen staart
tijdens het dichten struikelt
toch een woord als in mij haar
zwarte haarlokken mij berispen
en verdeeldheid zich ontkleedt
dapperheid sterft in de liefde die
men strijdt omdat de angst ongewild,
aan schijnbare zekerheid lijdt
met glazige ogen raap ik al dat
roze van de bloem die in mij
door zoveel weemoed is geplukt
verloren lief uitgestrooid
de wintervorst kraakt bitter
waar diep onderin het zoete verdrinkt
de mijmering vlekt onverbiddelijk,
hard op het tijdloos zicht dat blind en
bevangen staart
tijdens het dichten struikelt
toch een woord als in mij haar
zwarte haarlokken mij berispen
en verdeeldheid zich ontkleedt
dapperheid sterft in de liefde die
men strijdt omdat de angst ongewild,
aan schijnbare zekerheid lijdt
met glazige ogen raap ik al dat
roze van de bloem die in mij
door zoveel weemoed is geplukt
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Zaterdag, oktober 27, 2007 16:01 |
| Meesterlijk! | |
| Erna Muermans: | Maandag, oktober 22, 2007 21:58 |
| prachtig neergezet Gunther Het is lang geleden dat ik nog iets las mooi van sfeer weemoedige stemming graag gelezen erna |
|
| lexx: | Vrijdag, oktober 12, 2007 12:49 |
| welgemaakt .. | |
| sunset: | Vrijdag, oktober 12, 2007 11:25 |
| Droeve liefdespijn die je hier overbrengt. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||