eeuwige rust
Ogen gesloten, gedachten verdwaald op een stil plekje neergedaald. Ik zie het sluiten van mijn ogen, mijn mond ik voel de rust hieronder de grond, ik ben heen gegaan, zie mijn naam tussen de bomen staan. Voorbij zijn al mijn zorgen misschien vandaag misschien morgen zit op mijn steen een vogel, hij zingt een lied dat vertelt over het einde van verdriet, zingt over rumoer dat voor altijd verstomt en over de rust die hierna voor eeuwig komt.
Ik zou graag reacties op mijn gedichten horen.
Ik zou graag reacties op mijn gedichten horen.
Reacties op dit gedicht
| Cees van Berkel: | Zondag, december 02, 2001 19:33 |
| ik vind het heel mooi maar wel moeilijk te begrijpen. Schrijf je dit gedicht via een ander of toch wel uit jezelf? Ik vind het wel heel mooi SUcces |
|
| Shaumelia: | Maandag, oktober 15, 2001 12:07 |
| jeetje Atie,pakkend zeg. | |
| : | Dinsdag, juni 26, 2001 22:02 |
| Mooi zeg! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Latoya | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||