Elke dag honderden tranen van verdriet,
om mijn lieflijk verlangen.
Verder leven zonder enkel geniet.
wetende dat ik het nooit zal ontvangen.

Kon ik maar een hele tijd verdergaan,
en terug met beide voeten op deze hemelse aarde staan.
Nu leef ik met een heel groot verlangen,
wetende dat ik het nooit zal ontvangen.

Als het even mag,
zet ik me tussen vier muren,
weg met die opgezette glimlach
en denk ik aan die vroegere hemelse uren.

Vele mensen bevinden zich om mee heen,
maar begrijpen niet wat ik bedoel.
Ik voel me zo mensalleen,
worstelend met mijn eigen gevoel.

Het kan misschien nog lang duren,
maar we geven de hoop nog niet op.
We verlaten meer en meer die vier gesloten muren,
en gaan terug streven naar de top.