ik ren in verstikking
ik ren heel mijn leven
op snelheden die niet mijn eigen zijn
waar pauzes ontbreken
vernauwen mijn aderen
water lest niets meer
dorst is geleden
waar spieren schreeuwen
en benen verzuren
daar wil ik niet meer mee
in de pas van een ander
waar ik verstik
in wie ik niet ben
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Woensdag, oktober 17, 2007 21:09 |
| Warme knuff... Liefs, Artifex. |
|
| vivika: | Woensdag, oktober 17, 2007 12:49 |
| zis terug...zis terug :) blij blij...en mooi mooi dikke knuffel |
|
| ela: | Woensdag, oktober 17, 2007 12:10 |
| Het willen volgen in een cadans van anderen geeft eerst geestelijke last en daarna tegenstand aan het werk. ela |
|
| switi lobi: | Woensdag, oktober 17, 2007 11:17 |
| Eerst en vooral jezelf blijven... puur ''lijfsbehoud'', in vele opzichten. Dikke kus Liefsliefs, switi lobi |
|
| lommert: | Woensdag, oktober 17, 2007 10:22 |
| sunset zegt het al: blijf jezelf...wat de ander ook zegt...die ander kun je niet wezen en ook niet aan beantwoorden;) liefs willem |
|
| sunset: | Woensdag, oktober 17, 2007 09:03 |
| Altijd jezelf zijn en blijven. Anders sterf je inderdaad en minimaal emotioneel. Liefs en knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||