Ik ben niet het type van openheid,
ook zeker niet degene die praat.
Eerder ben ik een stille dromer,
die alles bij het dagdromen laat.
En hoe hard ik het ook probeer,
mijn mond blijft dicht gesloten.
De woorden zullen niet naderen,
ze zijn in mijn ziel vast gegoten.
Je mag me wel blijven vragen,
of alles nog goed met me gaat.
Maar het enigste wat je zult horen,
is alles wat mijn masker los laat.
Dus maak je maar geen zorgen,
dromers blijven toch wel staan.
En als ik dan verander misschien,
dan kom ik er toch wel zeker aan..